Roemer noemde de verkiezingsuitslag van de SP een nederlaag met een gouden randje. Mooi gezegd als je net 10 zetels hebt verloren, maar wel begrijpelijk als je het vergelijkt met de 8 zetels die de SP in de peilingen haalde enkele maanden geleden.
Voor Rutte vrees ik echter dat de zege van de VVD een overwinning met een dikke zwarte rand zal blijken. Rutte zit immers feitelijk in een benarde situatie. Zijn partij de VVD heeft maar 2 reële opties voor regeringsdeelname: Centrum-Rechts (VVD-PVV-CDA), of Paars-Plus (VVD-PVDA-D'66-GroenLinks) en in beide gevallen zal de weerstand van een deel van de aanhang groot zijn. Sinds de strijd om het leiderschap binnen de partij enkele jaren geleden weten we immers weer dat de VVD bestaat uit een ietwat onlogische alliantie van liberalen en conservatieven. Zolang de peilingen goed zijn en de verkiezingen aanstaande, gaan deze stromingen prima samen, maar hoe zal dit zijn wanneer de VVD deel uitmaakt van een uitgesproken conservatieve, of juist liberale coalitie?
Bovendien, Centrum-Rechts zal een feest zijn voor de oppositie, waarbij het CDA zich kan profileren als het sociale rechtse alternatief en links zal fors kunnen profiteren van het economisch beleid dat toch vooral de zwakkeren zal treffen.
Kiest Rutte echter uiteindelijk toch voor Paars-Plus, dan vindt hij een sterk links blok naast zich dat tezamen 51 zetels heeft ten opzichte van de 31 van de VVD. Het moge duidelijk zijn dat deze combinatie de PVV en het CDA de uitgelezen kans biedt de waarschijnlijk al snel teleurgestelde rechtse kiezer (verder) voor zich te winnen.
Cohen daarentegen zal zowel in de oppositie tegen Centrum-Rechts, als in een Paarse combinatie, als grootste van de linkse partijen, kunnen winnen. Het CDA echter heeft alleen baat bij oppositie aangezien de eigen aanhang een coalitie met de PVV niet ziet zitten. Ik verwacht dan ook dat het CDA snel duidelijk zal maken niet in een Centrum-Rechtse coalitie te stappen, waarna Rutte in feite met de rug tegen de muur staat in de onderhandelingen met de Paarse vrienden. Dit feit zal ongetwijfeld flink uitgebuit gaan worden door het linkse blok van PVDA-D'66-GroenLinks waardoor de positie van Rutte alleen nog maar benarder wordt.
En zo komt de eerste liberale verkiezingszege uit de geschiedenis eigenlijk op het meest ongelukkige moment.
maandag 14 juni 2010
De Wil van het Volk
Momenteel onderzoekt informateur Uri Rosenthal of een coalitie van VVD-PVV-CDA mogelijk is. Dit is immers, zo is de redenatie van veel partijen, de Wil van het Volk. Maar wat is nu eigenlijk de wil van het volk en hoe destilleer je deze wil uit de verkiezingsuitslag? We stemmen immers op een partij, of beter gezegd een kandidaat-tweede kamerlid, en niet op een coalitie.
De wil van het volk is eigenlijk niet meer dan een populistisch verzinsel; door te claimen dat je weet wat 'het volk' wil, geef je legitimiteit aan je eigen (absurde) denkbeelden en bombardeer je jezelf tot spreekbuis van de zwijgende massa. Wat hierbij vergeten wordt, is het feit dat een volk niet 1 overheersende mening heeft. Het beste voorbeeld hiervan is wel het unieke feit dat bij deze verkiezingen liefst 7 partijen ten minste 10 zetels hebben behaald. Daarnaast waren de links-rechts tegenstellingen in jaren niet zo scherp als bij deze verkiezingen. Toch meldde Wilders in zijn overwinningsspeech doodleuk dat de grote winst van de PVV een overwinning was voor heel Nederland. En dat terwijl toch 5 op de 6 mensen niet op zijn partij hadden gestemd.
Wilders is er desondanks in geslaagd zichzelf onmisbaar te laten verklaren in de coalitieonderhandelingen; Een coalitie zonder PVV zou geen recht doen aan de wil van het volk. Dat andere partijen dit standpunt zo gemakkelijk hebben overgenomen is opmerkelijk, te meer daar de grote winnaar van de vorige Tweede Kamerverkiezingen, de SP, destijds helemaal niet als gedoodverfde regeringspartij werd gezien.
Daarnaast zijn er nog veel meer argumenten om de PVV niet mee te laten regeren. De enige reële combinatie waar de PVV in voorkomt is immers VVD-PVV-CDA, een coalitie die kan bogen op de kleinst mogelijke meerderheid in het parlement (76 zetels). Bovendien bevat deze coalitie de enige echt grote verliezen van de verkiezingen, het CDA (-20 zetels). Als geheel boekt centrum-rechts een zetelwinst van slechts 4 zetels.
Paars-plus daarentegen kan rekenen op een ruime meerderheid van 82 zetels, bevat 3 winnaars (VVD, D'66 en GroenLinks) en 1 nipte verliezer (PVDA) en boekt hiermee een winst van 7 zetels.
Wat is dus nu de echte wil van het volk? Volgens mij wil het volk vooral een stabiele regering die de grote uitdagingen van ons land gaat aanpakken. Welke coalitie? Daarvoor is nu juist een informateur aangesteld die moet onderzoeken welke coalities kans van slagen hebben. Het is te hopen dat de informateur zich hierbij vooral laat leiden door gezond verstand en zijn oren niet te veel laat hangen naar de Wil van het Volk. Veel succes, Uri.
De wil van het volk is eigenlijk niet meer dan een populistisch verzinsel; door te claimen dat je weet wat 'het volk' wil, geef je legitimiteit aan je eigen (absurde) denkbeelden en bombardeer je jezelf tot spreekbuis van de zwijgende massa. Wat hierbij vergeten wordt, is het feit dat een volk niet 1 overheersende mening heeft. Het beste voorbeeld hiervan is wel het unieke feit dat bij deze verkiezingen liefst 7 partijen ten minste 10 zetels hebben behaald. Daarnaast waren de links-rechts tegenstellingen in jaren niet zo scherp als bij deze verkiezingen. Toch meldde Wilders in zijn overwinningsspeech doodleuk dat de grote winst van de PVV een overwinning was voor heel Nederland. En dat terwijl toch 5 op de 6 mensen niet op zijn partij hadden gestemd.
Wilders is er desondanks in geslaagd zichzelf onmisbaar te laten verklaren in de coalitieonderhandelingen; Een coalitie zonder PVV zou geen recht doen aan de wil van het volk. Dat andere partijen dit standpunt zo gemakkelijk hebben overgenomen is opmerkelijk, te meer daar de grote winnaar van de vorige Tweede Kamerverkiezingen, de SP, destijds helemaal niet als gedoodverfde regeringspartij werd gezien.
Daarnaast zijn er nog veel meer argumenten om de PVV niet mee te laten regeren. De enige reële combinatie waar de PVV in voorkomt is immers VVD-PVV-CDA, een coalitie die kan bogen op de kleinst mogelijke meerderheid in het parlement (76 zetels). Bovendien bevat deze coalitie de enige echt grote verliezen van de verkiezingen, het CDA (-20 zetels). Als geheel boekt centrum-rechts een zetelwinst van slechts 4 zetels.
Paars-plus daarentegen kan rekenen op een ruime meerderheid van 82 zetels, bevat 3 winnaars (VVD, D'66 en GroenLinks) en 1 nipte verliezer (PVDA) en boekt hiermee een winst van 7 zetels.
Wat is dus nu de echte wil van het volk? Volgens mij wil het volk vooral een stabiele regering die de grote uitdagingen van ons land gaat aanpakken. Welke coalitie? Daarvoor is nu juist een informateur aangesteld die moet onderzoeken welke coalities kans van slagen hebben. Het is te hopen dat de informateur zich hierbij vooral laat leiden door gezond verstand en zijn oren niet te veel laat hangen naar de Wil van het Volk. Veel succes, Uri.
maandag 7 juni 2010
De radioloog als poortwachter
Een van de grootste inefficiënties in de eerste een tweede lijn is de doorverwijzing. De huisarts die een patiënt op het spreekuur krijgt heeft kortweg twee opties; zelf behandelen of doorverwijzen naar het ziekenhuis. Bij doorverwijzen staat de huisarts vervolgens voor de keuze naar wie doorverwezen dient te worden. Dit lijkt misschien een eenvoudige keuze, immers bij een gebroken enkel stuur je de patiënt naar de chirurg en bij verdenking op een longtumor naar de longarts, maar is dit wel zo logisch?
Bij spoedgevallen kan de patiënt uiteraard vrijwel direct terecht bij de betreffende specialist, maar daarmee is de patiënt nog niet geholpen. Meestal is aanvullende diagnostiek nodig om tot een diagnose en behandelplan te komen en hiervoor dient patiënt dus opnieuw verwezen te worden, ditmaal intern binnen het ziekenhuis. Daarnaast is het vaak niet zo duidelijk op welk terrein de klachten van de patiënt zich afspelen. Neem als voorbeeld buikpijn, een van de meest voorkomende klachten in de huisartsenpraktijk. Vele oorzaken kunnen ten grondslag liggen aan buikpijn en deze oorzaken vallen niet allemaal onder 1 specialisme; zo kan acute buikpijn veroorzaakt worden door een acute blinde darmontsteking (chirurg), een inflammatoire darmziekte (internist/maag-darm-leverarts), of bijvoorbeeld een ontsteking van een eierstok (gynaecoloog). De huisarts kan op grond van alleen anamnese en lichamelijk onderzoek vaak niet met zekerheid de ene van de andere diagnose onderscheiden, maar dient wel de patiënt door te verwijzen naar een specialist. Het is dan ook vaak een kwestie van toeval of patiënt direct op de goede polikliniek terecht komt.
De huisarts heeft echter nog een optie; de patiënt doorverwijzen naar de radioloog. De radioloog is weliswaar geen behandelend specialist, maar wel de specialist die het best toegerust is om de juiste diagnoses te stellen. Wanneer de huisarts een enkelbreuk vermoedt, kan de radioloog deze met zekerheid vaststellen, of uitsluiten. In het laatste geval komt er zelfs geen chirurg aan te pas, aangezien behandeling van alleen bandletsel prima door de huisarts zelf kan worden gedaan. Het kostenverschil tussen beide strategieën is dramatisch; een bezoek aan de spoedeisende hulp kost al gauw EUR 250,- ten opzichte van een röntgenfoto bij de radioloog van nog geen EUR 50,-.
Ook bij het eerder genoemde geval van acute buikpijn kan de radioloog in veel gevallen de juiste diagnose stellen, of in elk geval bepaalde diagnoses uitsluiten. Er kan dan ofwel worden terugverwezen naar de huisarts, of worden doorverwezen naar de juiste specialist.
Dat dit niet alleen theorie is, maar ook praktijk, toonde recent onderzoek van de radiologen in Alkmaar waarbij huisartsen net zo goed bleken in te kunnen schatten of een patiënt een rughernia heeft als een neuroloog. In Alkmaar is de MRI scanner dan ook opengesteld voor huisartspatiënten met als gevolg dat patiënten sneller de juiste diagnose kregen en met daarbij een daling van het aantal (dure) verwijzingen naar de neuroloog.
Het moge duidelijk zijn dat de huisarts als poortwachter van het ziekenhuis zo voor een forse kostenreductie kan zorgen in de zorg en dat de patiënt bovendien sneller op de juiste plaats in eerste of tweede lijn terecht komt.
Wat is dan de reden dat de radioloog deze poortwachtersfunctie van de tweede lijn nog niet vervult? De reden is zoals altijd: geld. Allereerst zit de vrijgevestigd internist, of chirurg er natuurlijk niet op te wachten dat de radioloog met 'zijn' patiënten aan de haal gaat. Daarnaast is er voor het ziekenhuis als geheel ook geen incentive om deze strategie te volgen. De spoedeisende hulp is een van de melkkoeien van het ziekenhuis, dus het ziekenhuis ziet de patiëntenstroom hiernaartoe niet graag afgeroomd worden door de veel goedkopere radiologie-afdeling. Daarom zou het beleid van de overheid veel meer gericht moeten zijn op het implementeren van efficiënte zorgstraten dan op het steeds verder inperken van de specialisteninkomens, die slechts 5% van de totale zorgkosten voor hun rekening nemen.
Bij spoedgevallen kan de patiënt uiteraard vrijwel direct terecht bij de betreffende specialist, maar daarmee is de patiënt nog niet geholpen. Meestal is aanvullende diagnostiek nodig om tot een diagnose en behandelplan te komen en hiervoor dient patiënt dus opnieuw verwezen te worden, ditmaal intern binnen het ziekenhuis. Daarnaast is het vaak niet zo duidelijk op welk terrein de klachten van de patiënt zich afspelen. Neem als voorbeeld buikpijn, een van de meest voorkomende klachten in de huisartsenpraktijk. Vele oorzaken kunnen ten grondslag liggen aan buikpijn en deze oorzaken vallen niet allemaal onder 1 specialisme; zo kan acute buikpijn veroorzaakt worden door een acute blinde darmontsteking (chirurg), een inflammatoire darmziekte (internist/maag-darm-leverarts), of bijvoorbeeld een ontsteking van een eierstok (gynaecoloog). De huisarts kan op grond van alleen anamnese en lichamelijk onderzoek vaak niet met zekerheid de ene van de andere diagnose onderscheiden, maar dient wel de patiënt door te verwijzen naar een specialist. Het is dan ook vaak een kwestie van toeval of patiënt direct op de goede polikliniek terecht komt.
De huisarts heeft echter nog een optie; de patiënt doorverwijzen naar de radioloog. De radioloog is weliswaar geen behandelend specialist, maar wel de specialist die het best toegerust is om de juiste diagnoses te stellen. Wanneer de huisarts een enkelbreuk vermoedt, kan de radioloog deze met zekerheid vaststellen, of uitsluiten. In het laatste geval komt er zelfs geen chirurg aan te pas, aangezien behandeling van alleen bandletsel prima door de huisarts zelf kan worden gedaan. Het kostenverschil tussen beide strategieën is dramatisch; een bezoek aan de spoedeisende hulp kost al gauw EUR 250,- ten opzichte van een röntgenfoto bij de radioloog van nog geen EUR 50,-.
Ook bij het eerder genoemde geval van acute buikpijn kan de radioloog in veel gevallen de juiste diagnose stellen, of in elk geval bepaalde diagnoses uitsluiten. Er kan dan ofwel worden terugverwezen naar de huisarts, of worden doorverwezen naar de juiste specialist.
Dat dit niet alleen theorie is, maar ook praktijk, toonde recent onderzoek van de radiologen in Alkmaar waarbij huisartsen net zo goed bleken in te kunnen schatten of een patiënt een rughernia heeft als een neuroloog. In Alkmaar is de MRI scanner dan ook opengesteld voor huisartspatiënten met als gevolg dat patiënten sneller de juiste diagnose kregen en met daarbij een daling van het aantal (dure) verwijzingen naar de neuroloog.
Het moge duidelijk zijn dat de huisarts als poortwachter van het ziekenhuis zo voor een forse kostenreductie kan zorgen in de zorg en dat de patiënt bovendien sneller op de juiste plaats in eerste of tweede lijn terecht komt.
Wat is dan de reden dat de radioloog deze poortwachtersfunctie van de tweede lijn nog niet vervult? De reden is zoals altijd: geld. Allereerst zit de vrijgevestigd internist, of chirurg er natuurlijk niet op te wachten dat de radioloog met 'zijn' patiënten aan de haal gaat. Daarnaast is er voor het ziekenhuis als geheel ook geen incentive om deze strategie te volgen. De spoedeisende hulp is een van de melkkoeien van het ziekenhuis, dus het ziekenhuis ziet de patiëntenstroom hiernaartoe niet graag afgeroomd worden door de veel goedkopere radiologie-afdeling. Daarom zou het beleid van de overheid veel meer gericht moeten zijn op het implementeren van efficiënte zorgstraten dan op het steeds verder inperken van de specialisteninkomens, die slechts 5% van de totale zorgkosten voor hun rekening nemen.
maandag 31 mei 2010
Het H-woord
De hypotheekrente-aftrek (HRA) is hot. De politieke partijen nemen ferme standpunten ten aanzien van de aftrek en waar de ene partij (D66) flexibilisering van de woningmarkt (lees: de HRA) tot breekpunt verklaart, is voor de andere partij (CDA) het handhaven van de HRA juist een breekpunt. Rutte is wel zo verstandig het woord breekpunt (net) niet in de mond te nemen en dat is heel slim in zijn positie als voornaamste premier-kandidaat.
Ook partijen aan de periferie van het politieke spectrum (SP, PVV) nemen zwart-wit standpunten in.
De Telegraaf meldt dat enkele prominente CDA economen het niet eens zijn met het star vasthouden aan de HRA in zijn huidige vorm. Prof. Eijffinger stelt voor het afbouwen van de HRA te combineren met het invoeren van een vlaktaks. Dit is nu net de nuance die ik tot nu toe heb gemist in het debat. Eijffinger zegt hiermee terecht dat de HRA onderdeel is van ons systeem van inkomstenbelasting. De HRA is in feite een gedeeltelijke compensatie voor onze hoge IB-tarieven. Door nu eenzijdig te HRA te beperken, voer je dus in feite een forse belastingverhoging door.
Ja maar, zo betoogt links, de 20% rijkste Nederlanders KRIJGEN samen 5 miljard euro aan HRA en in tijden van crisis moeten we toch allemaal inleveren en wel volgens het principe van de zwaarste schouders dragen de zwaarste lasten. Wat hierbij echter niet vermeld wordt, is dat de die 5 miljard niets meer is dan een sigaar uit eigen doos; het is in feite een korting op de IB en het is geld dat de 'ontvanger' zelf verdiend heeft... Veelverdieners krijgen sowieso vrij weinig van de overheid, ze mogen alleen betalen.
Dan het argument van links dat de HRA ooit bedoeld was om eigen woningbezit te stimuleren voor starters en mensen met lage inkomens. De Amerikaanse hypotheekcrisis heeft wel aangetoond dat eigen woningbezit voor die groep zeker in tijden van economische onzekerheid misschien niet heel erg handig is.
Volgens mij kunnen de onderhandelingen voor een nieuwe Paarse coalitie (verreweg de meest kansrijke combinatie) dan als volgt verlopen: De VVD stemt in met afbouw van de HRA in ruil voor een forse verlaging van de toptarieven.
Als liberale partij zou de VVD toch moeten dromen van een belastingsysteem waarbij de overheid niet meer ingrijpt in onze vrije keuze tussen huren en kopen en al helemaal als daar een forse belastingverlaging aan gekoppeld is?
Ook partijen aan de periferie van het politieke spectrum (SP, PVV) nemen zwart-wit standpunten in.
De Telegraaf meldt dat enkele prominente CDA economen het niet eens zijn met het star vasthouden aan de HRA in zijn huidige vorm. Prof. Eijffinger stelt voor het afbouwen van de HRA te combineren met het invoeren van een vlaktaks. Dit is nu net de nuance die ik tot nu toe heb gemist in het debat. Eijffinger zegt hiermee terecht dat de HRA onderdeel is van ons systeem van inkomstenbelasting. De HRA is in feite een gedeeltelijke compensatie voor onze hoge IB-tarieven. Door nu eenzijdig te HRA te beperken, voer je dus in feite een forse belastingverhoging door.
Ja maar, zo betoogt links, de 20% rijkste Nederlanders KRIJGEN samen 5 miljard euro aan HRA en in tijden van crisis moeten we toch allemaal inleveren en wel volgens het principe van de zwaarste schouders dragen de zwaarste lasten. Wat hierbij echter niet vermeld wordt, is dat de die 5 miljard niets meer is dan een sigaar uit eigen doos; het is in feite een korting op de IB en het is geld dat de 'ontvanger' zelf verdiend heeft... Veelverdieners krijgen sowieso vrij weinig van de overheid, ze mogen alleen betalen.
Dan het argument van links dat de HRA ooit bedoeld was om eigen woningbezit te stimuleren voor starters en mensen met lage inkomens. De Amerikaanse hypotheekcrisis heeft wel aangetoond dat eigen woningbezit voor die groep zeker in tijden van economische onzekerheid misschien niet heel erg handig is.
Volgens mij kunnen de onderhandelingen voor een nieuwe Paarse coalitie (verreweg de meest kansrijke combinatie) dan als volgt verlopen: De VVD stemt in met afbouw van de HRA in ruil voor een forse verlaging van de toptarieven.
Als liberale partij zou de VVD toch moeten dromen van een belastingsysteem waarbij de overheid niet meer ingrijpt in onze vrije keuze tussen huren en kopen en al helemaal als daar een forse belastingverlaging aan gekoppeld is?
Welkom
Beste lezers,
Welkom op mijn blog. Zoals mijn pseudoniem al zegt ben ik arts, weliswaar niet net, maar wel op het net. Middels dit blog wil ik mijn ideeën en meningen over de zorg, maar ook over politiek, sport en andere onderwerpen kwijt. Geen idee wie daar op zit te wachten, maar als ik zie hoeveel mensen inmiddels bloggen, dan kan mijn blogje daar ook nog wel bij.
Ik was al actief op twitter, maar met 140 tekens als maximum, blijft het daar toch vaak bij oneliners.
Paar steekwoorden over mijzelf: liberaal, atheïst, hedonist
Welkom op mijn blog. Zoals mijn pseudoniem al zegt ben ik arts, weliswaar niet net, maar wel op het net. Middels dit blog wil ik mijn ideeën en meningen over de zorg, maar ook over politiek, sport en andere onderwerpen kwijt. Geen idee wie daar op zit te wachten, maar als ik zie hoeveel mensen inmiddels bloggen, dan kan mijn blogje daar ook nog wel bij.
Ik was al actief op twitter, maar met 140 tekens als maximum, blijft het daar toch vaak bij oneliners.
Paar steekwoorden over mijzelf: liberaal, atheïst, hedonist
Abonneren op:
Posts (Atom)